Oficjalny portal: Zespół Placówek Oświatowych

Rozmowa z dziećmi na temat wojny nie jest ani łatwa, ani oczywista. Na pewno jednak jest bardzo potrzebna. I nie chodzi tylko o wytłumaczenie tego, co się dzieje, ani tym bardziej wskazanie winnych, czy zapewnienie, że w Polsce jesteśmy bezpieczni. Chodzi przede wszystkim o to, by zredukować stres i uporać się z trudnymi emocjami. Próbujmy chronić najmłodszych. Pamiętajmy, że nie wszystkie treści są dla nich odpowiednie.
Kłamać? Oczywiście, że nie! Dzieci widzą i słyszą więcej, niż nam się wydaje. Rozmawiają między sobą. Kłamiąc lub unikając rozmowy, przestajemy być w ich oczach wiarygodni i godni zaufania (a ich lęki mogą się zwiększać, bo komu mogą wierzyć?).
Najważniejsze, by dostosować ilość informacji i język przekazu do wieku dziecka. Korygujmy zasłyszane przez dzieci komunikaty. Bądźmy przygotowani na pytania. Starajmy się rozumieć i nazywać emocje, które mamy wszyscy. Postarajmy skoncentrować się na faktach.
Myślę, że przekierowanie uwagi na wsparcie najmłodszych (i nie tylko) może często stać się pomocne dla nas, dorosłych. Bo może jednak nie jesteśmy tak bezsilni? Może każdy z nas może zrobić coś dobrego, na miarę swoich możliwości.
Zachęcam do zapoznania się ze szczegółowym artykułem:
Jak wspierać i (czy) rozmawiać z dziećmi o wojnie w Ukrainie? - Dziecięca psychologia
oraz, w razie potrzeby, do korzystania z pomocy pedagoga naszej szkoły poprzez aplikację Teams.